terug naar 'Toespraakjes gedichten en schrijfsels

Fluitje van een cent !

Ingang vroegere Diaconessenhuis.

Fluitje van een cent !
Heerlijk dat het achter de rug is ! Wat kan een mens toch tegen zoiets opzien.
Maar achteraf ben ik echt blij dat ik het een keertje heb geprobeerd.
Het is tenslotte helemaal niet leuk, zo’n dystonie, een verstoring in de coördinatie
tussen zenuwen en nekspieren. Volgens mij ook in de hand gewerkt door de
 jarenlange spanningen, die tenslotte op een burnout uitliepen.
Tja, zo heeft iedereen z’n eigen zwakke plekken en levenservaringen.

Om 9 uur ‘s morgens op 't fietsje richting ziekenhuis, met papknieën !
't Is zo'n 20 minuten fietsen, dat wil zeggen normaal gesproken, want
natuurlijk ging nu net een brug omhoog. Vlak voor mij fietste een man in een overhemd
 met korte mouwen.  Ik had erg met hem te doen. Want het was nog koud en ik was
blij dat ik een jasje aan had met daaronder een bloes en ook nog een hemdje,
uiteraard een schone,
voor 't geval dat... !

Die arme verkleumde man bleek warempel ook richting ziekenhuis te gaan en
we waren tegelijk in het fietsenhok èn in de lift èn op de 2e verdieping !
Ik hoorde daar, bij de balie van neurofysiologie, dat hij een afspraak om
kwart voor 10 had, ik om half 10. We werden naar dezelfde wachtplek
verwezen. Ik word in zo'n stressige situatie altijd spraakzaam en ga
vooral op mijn manier grapjes maken.
Daarover nadenkend ben ik tot de overtuiging gekomen, dat ik dingen
graag 'in de gek gooi' om bij mezelf onrust of zelfs paniek te voorkomen.
Ik móet dan dingen relativeren om m'n kalmte te kunnen bewaren, zoiets.

Hij, die man in overhemd met korte mouwen, had het inderdaad erg koud
gehad op de fiets, vertelde hij. Ik kon niet nalaten hem te vragen 'of......eh...
bent u hier óók voor een...eh...eh... ' Hij, gelukkig eveneens redelijk
spraakzaam: 'ja, eens in de 3 maanden haal ik hier een botox injectie.
 't Werkt prima, en die behandeling is een fluitje van een cent, hoor !'
Dát klonk goed !
En botox klinkt alweer véél vriendelijker dan botulinetoxine.
 Ik kwam op dreef: 'ik zie uw hoofd helemaal niet wiebelen !'
'Nee, dat klopt, het is mijn oog, dat knippert altijd.' Ik dat oog van hem es goed
bekijken ' nou, ik zie d'r niks van, het knipoogt nu in elk geval niet !'

'Mevrouw, komt u maar mee !' O jee o jee, nou zal je 't hebben ! Maar na
de geruststellende mededelingen van mijn verkleumde lotgenoot
liep ik met ferme pas op de cadans van
'fluitje- van een- cent, fluitje- van een- cent' achter de assistente aan.
Gelukkig is de neuroloog een aardige man, al heeft hij geen pretogen,
 maar hij komt betrouwbaar over en ik weet bovendien dat hij goed is in z'n vak.
 Alleen die botuline toxine zat me nog steeds niet lekker !
En dat alleen maar uit ijdelheid vanwege zo’n familie-bruiloft !  Grrrr !

 Ik werd op een stoel midden in de kamer gezet met aan weerskanten een
computer. Kijk, daar héb ik wat aan !
Computers boezemen mij dankzij onze emailgroep nu eenmaal vertrouwen in.
Er zit altijd herkenning in dat ding... en warmte.... en aandacht.......toch ?
 Zeg nou zelf !
Ik kreeg een bandje om m'n arm met snoeren eraan.
 Daar keek ik wel vreemd van op. 'U wordt nu met de elektriciteit verbonden hoor !' zei
de assistente monter. Da's wat anders dan een prikje krijgen,....dacht ik bij mezelf....
....blijkt het verdikkeme een soort elektrische stoel te zijn !.....
Maar tot mijn opluchting zag ik dat de snoeren om m'n arm nu met die
twee computers in contact stonden. Dan zou het wel goed komen.
De computer helpt mij immers altijd overal doorheen !

De ondertussen gearriveerde neuroloog bladerde in de paperassen. Ik had
meteen bij zijn binnenkomst hem er snel aan herinnerd dat ik een hálve
dosering zou krijgen, omdat het de eerste keer was en omdat ik altijd zo
heftig op geneesmiddelen reageer. Want als iemand één pilletje neemt, heb ik
aan een kwart genoeg. En hoe vergif bij mij werkt,
dat weet ik immers helemáál nog niet……!

Hij bladerde nog wat in de paperassen en zei toen vrolijk
'hééé, ze hebben de dúbbele dosis voor je laten komen !!!
Ik flapte er meteen uit 'ik wil hier weg !' Logisch toch ? Maar ja.....
 ik zat met een elektrische draad vastgebonden aan die computers !

Hij lachen ! En wat zei hij toen ? Je krijgt totaal 6 injecties.
 Nou ja, toen nam ik hem niet serieus meer en ik vertelde hem dat mijn zoon,
die internist is, over die botuline toxine lachend tegen mij gezegd had:
 'ja mam, de eendjes gaan er dood van !'
 Keek hij, die neuroloog dus, mij plotseling heel
ernstig over z'n brilletje aan en zei met een grafstem:
 ' ja, dat ís ook zo !'

Er was ook een co-assistente bij. 't Is helemaal geen academisch
ziekenhuis, maar dat spul tref je tegenwoordig overal aan. Afijn, er ging
gewerkt worden, mouwen werden opgestroopt,
en het werden wel degelijk 6 injecties !
Hij pakte mij bij m'n nekvel, in z'n andere hand de spuit, en
vertelde de co-assistente steeds hoe die spier heet. Nou, prachtige Latijnse
namen hebben ze, dat moet ik wel zeggen.
Ik vond mezelf plotseling een hoogst interessant geval !

Eerste prik. Er was al voor gewaarschuwd dat de computers tijdens de
injecties lawaai zouden gaan maken. En hoe ! Oorverdovend !
En dat waren alleen maar mijn wiebelende nekspieren.
Nooit geweten dat die zoveel lawaai kunnen maken.

Ik was natuurlijk best nerveus en dat hoofd ging van wiebeldewiebel en de
computers knarsten en kraakten precies op de maat mee. Vanaf de 2e prik
ontspande ik een beetje, vond het zelfs boeiend worden. En het moet
gezegd worden, die prikjes voel je nauwelijks ! Wat een prachtige
apparatuur hebben ze tegenwoordig toch !

Over twee weken moet ik hem bellen om te vertellen of het verbeterd is. Ik
moet er geen wonderen van verwachten, zei hij, omdat ik maar een halve
dosering gekregen heb. Is het niet voldoende verbeterd, dan kan ik met het
oog op de bruiloft alsnog de andere helft van de dosering ophalen.
Is alles naar wens gegaan en kom ik tijdens de bruiloft dus met een rustig
hoofd op de film, dan word ik op 6 december voor de volgende injecties
terugverwacht. '...áls ik kom !' , kon ik niet nalaten te zeggen.

Maar eerlijk gezegd weet ik nu al wel, dat ik het absoluut laat herhalen
wanneer ik er profijt van ga krijgen. Sterker nog, het kon wel eens in
energie gaan schelen wanneer ik niet meer de hele dag, bewust of onbewust,
bezig ben om mijn hoofd een beetje in bedwang te houden.
Ik vind mezelf een heldin. Zes injecties in al die Latijnse nekspieren !
Maar ja, de aanwezigheid van die vertrouwenwekkende computers
hielp me er wél doorheen.
 
In de gang kwam de man met het knipperende oog in actie voor zíjn
fluitje-van-een-cent. In het voorbijgaan knipoogde hij naar me en 't is jammer:
ik zal nooit weten of dat nou een echte knipoog was of niet !

bootjejo, moderator  burnout emailgroep
augustus 2002.

naar boven