menig Rotterdammertje mocht - ziek van hongersnood -
 naar ’t verre hoge noorden, het land van melk en brood
want in de koude winter van 't laatste oorlogsjaar
stonden er trouwe Groningers voor hen met eten klaar.

ach, al die arme kinderen, zo magertjes en bleek
plots heel alleen zó ver van huis, wat waren ze van streek
maar.... ondervonden ze al snel:
in Groningen is ’t fijn !
hier is de oorlog héél ver weg
’t kon hier wel vréde zijn !
ze knapten zienderogen op en werden erg verwend
want Groningers doen àlles goed
daar staan ze om bekend.

Ook ik was Rotterdammertje, een kind van bijna tien
en ja, ook ik heb ver van huis dat jaar veel moois gezien
'k was er gelukkig ! 
nóóit meer bang
wat vlóóg dat jaar voorbij
en wat beleefde ik toch veel, daar op die boerderij
wat leerde ik goed Gronings !
een konijn werd dus een ‘knien’
en peentjes werden ‘worrels’
 krootjes ‘baitn’, pijn was ‘pien’

maar...weer in Rotterdam terug - dat vónd ik toch zo raar -
werd 'worrel' plots weer ‘peentje’
tja, zo noemen ze dat dáár.

de Groningers bedanken is 't doel van dit gedicht
met welgemeende warme groet
van jullie...... ‘lutje wicht’ !
Jopie.

***